30
ส
า ม เ ค ะ ซ่ า.
หลายเดือนผ่านปายยยยยยย~
“ไอ่สัส... เรามาทำอะไรที่นี่วะ
เพราะมึงคนเดียวชานยอล กลัวเมียมากๆ มันไม่โอเคนะเฮ้ย”
ลู่หานนั่งเท้าคางกับโต๊ะกาแฟพลางดูดเอสเปรสโซ่เข้าไปอึกใหญ่
ก่อนจะไอออกมาราวกับกระเพาะจะหลุด “แค่กๆๆๆๆๆ ไอ่เหี้ย กาแฟแม่งก็ไม่อร่อยอีกไอ่ควายยยย
แค่กๆๆๆๆ”
“ทิชชู่”
จงอินยื่นกระดาษทิชชู่ให้ลู่หานก่อนจะนั่งนิ่งๆ นี่ไม่ได้เต็มใจจะมาเลยแม้แต่น้อย
“พวกพี่ใจเย็นหน่า
ผมก็ไม่ได้กลัวเมียคนเดียวนะ พวกพี่ก็กลัวเหมือนกันใช่มั้ยล่ะ
ไม่งั้นพวกพี่ก็ไม่มาหรอก” ชานยอลรีบพูด ร่างสูงหยิบแก้วกาแฟร้อนมาจิบๆ บ้าง
(ทั้งที่ความจริงแดกไม่เป็น)
“เออ ก็กลัวไง
แต่ก็ต้องกลัวในทางที่ถูกที่ควรปะวะ ไม่ใช่แบบ...
เมียอยากได้อะไรก็ตามใจทุกอย่างเงี้ย มันไม่...”
กริ๊งงงงงงงงง
ขณะที่จงอินกำลังทำตัวใจเย็นและสอนน้องให้รู้จักกลัวเมียในทางที่ถูก
โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น
‘คยอง’
“ฮัลโหลครับ
พวกพี่พร้อมเสมอเลยจ้ะคยองจ๋า” พอเมียอยู่ในสายก็เปลี่ยนเป็นคนละคน ปาร์คเบะเลยครับ
ก็แหม... อิพี่อินเนี่ยแหละ ตัวกลัวเมียที่สุดในกลุ่มละ =___=
(พร้อมแล้วก็เข้ามาดิพี่อิน~) คนตัวเล็กทำเสียงอ้อนทั้งที่พูดประโยคคำสั่ง เป็นความสามารถพิเศษน่ะ
“จ้าๆ พวกพี่จะเข้าไปเดี๋ยวนี้แหละ
ออกมารับพวกพี่ที่หน้าโรงเรียนดิ พวกพี่ไม่กล้าเข้าไป”
(เค รีบมานะ)
“ครับผม”
จงอินวางสายก่อนจะเก็บไอโฟนใส่กระเป๋า กลอกตามองฟ้าแล้วพูดกับสมาชิกแก๊ง
“เอาล่ะ... พวกเราควรไปได้แล้ว เมียกูโทรตามละ”
“เฮ้ย อิน ซาวด์เสียงก่อน”
ลู่หานสะกิดเรียกเมื่อเห็นว่าจงอินตั้งท่าจะลุกไปเลย
“ไอ่ควาย กลางร้านกาแฟ
หน้าด้านไปละลู่...” จงอินกระซิบด่า แต่ลู่หานก็ไม่ฟัง
มองหน้าชานยอลแล้วสั่งให้เริ่มเลย...
“พี่ปาร์ค ลากเข้าอู่!”
“พี่ลู่ กูพาฟิน!”
“พี่อิน โกทูเดอะเบด!”
“แก๊งเกลียมัวผัวอยู่นี่
พร้อมไม่พร้อม!”
“พร้อม!”
“กอดคอ!”
“เฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ!” ทั้งสามคนกอดคอกันแล้วร้องเสียงดังลั่นร้านจนคนขายต้องหันมามอง
แต่มันมาถึงขั้นนี้ละ จะให้หยุดก็คงยาก =___=
“ต้องจบเหมือนพวกมันด้วยปะวะ แบบ...
พอพวกมันรัวมือเสร็จ มันก็จะพูดประโยคเด็ดทิ้งท้ายเงี้ย” จงอินขัดขึ้น
“งั้น...”
.
.
.
“พวกกูต้องไปโชว์ตัวให้ชะนีโรงเรียนเก่าเมียดูแหละครับบบบบ
TOT”
“ความจริงพวกเราก็ไม่ได้กลัวเมียอะไรมากมายขนาดนั้นปะวะ
=___= ก็แค่เห็นหน้าเมียแล้วเชื่อฟัง ถือว่าเป็นผัวที่ดี
ก็แค่นั้น” ลู่หานพยายามพูดปลอบตัวเองขณะที่กำลังก้าวเข้าไปในโรงเรียน ‘สหศึกษานานาชาติโซล’ โรงเรียนเก่าของเหล่าเคะน้อยฯ
นั่นเอง
มีผัวเป็นตัวเป็นตน
จะเก็บเงียบไว้ทำไม!!!
“ทางนี้~” เสียงนังแบคฮยอนดังมาจากที่ไกลๆ พวกเขาทั้งสามคนหันไปมองทันที
แต่ก็ต้องเจอกับเหล่าผู้หญิงกำลังล้อมหน้าล้อมหลังเมียพวกเขาอยู่
“โอ้โห พวกมันฮอทขนาดนี้เลยหรอวะ
55555555555 เป็นกูกูไม่ย้ายอ่ะพูดเลย” จงอินหัวเราะขำๆ
“โห มีแต่ผู้หญิงล้อม
นี่ใจคอพวกมันจะไม่สนใจใครซักคนหน่อยรึไงเนี่ย 5555555555”
พี่ปาร์คพูดไปก็เกาหัวไป แหม่...
ก็เวลาเดินเข้าไปหาแบคฮยอนแล้วพวกผู้หญิงแหวกทางราวกับเป็นซุปเปอร์สตาร์นี่มันเท่จริงๆ
“เอาล่ะๆๆ ทุกคนเงียบก่อนๆ”
เมื่อเห็นว่าแก๊ง ‘เกลียมัวผัวอยู่นี่’
เดินมาพร้อมเพรียงแล้ว แบคฮยอนก็สั่งให้เหล่าชะนีหุบปาก (คำสุภาพคือ
สั่งให้พวกผู้หญิงเงียบ)
“พี่แบคฮยอนจะย้ายมาเรียนหรอคะ
แล้วพาเพื่อนหล่อๆ มาเต็มเลยยยย >___<”
“บอกให้เงียบไง
=_=” แบคฮยอนหันไปแว้งใส่นังชะนีปากมาก “เอาล่ะๆ
พวกพี่แค่จะบอกว่า...”
“...”
“เนี่ย ผัวพวกพี่
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก” ว่าแล้วแก๊งเคะน้อยฯ
ก็หัวเราะกันหน้าหงายจนฟันจะเฉาะอากาศได้
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ คนนี้ปาร์คชานยอลนะ
ผัวพี่เอง... น่ารักปร๊ะๆๆ หูนี่ของพี่นะ เป็นอมยิ้มหวานๆ~ เห็นหน้าโง่ๆ อย่างนี้โง่จริงนะบอกก่อน” แบคฮยอนอวดสามีตัวเองคนแรกก่อนจะบรรยายสรรพคุณความโง่อีกตามเคย
“คนนี้พี่คิมจงอินนะ สอบติดหมอ
มหาลัยโซลน่ะ อย่าอิจฉานะ แล้วก็อย่าแย่งด้วย
ไม่เคยได้ยินหรอว่าหมอมักจะเป็นเกย์... เนี่ยแหละ ตัวอย่างล่ะ 55555555555555”
คยองซูผายมือมาทางผัวตัวเองบ้าง ก่อนจะแนะนำผัวหมออย่างภูมิใจ
“ส่วนคนนี้ลู่หาน เป็นเด็กกำพร้าอ่ะนะ
(._.)
แต่แต่แต่! มีผับเป็นของตัวเองอ่ะ บั่บว่า
รวยออลเวย์ส~ แล้วคือ... สอบติดคณะบริหารที่มหาลัยโซลอ่ะนะ
ก็... พอเรียนจบก็จะมาบริหารผับต่อไง
นี่บอกก่อนเลยนะว่าอย่าพยายามส่งสายตาให้พี่เค้า
ถ้าไม่อยากโดนพี่เค้าเตะก้านคอเอา” เซฮุนรีบบรรยายสรรพคุณผัวตัวเองต่อยิ้มๆ
ก่อนจะเขย่งปลายเท้าขึ้นไปหอมแก้ม... เดี๋ยว เขย่งทำไม ย่อตัวดิ =____=
“...”
“ห้ามกรี๊ดนะ ใครกรี๊ดพี่ตบนะ”
แบคฮยอนรีบเตือนล่วงหน้า ก่อนจะมองหน้าชะนีรายตัว
“พี่คะ...” เสียงเล็กๆ
ดังแว่วขึ้นมาจากแถวหลัง “หนูขอตั้งบ้านแฟนคลับพวกพี่ได้มั้ยคะ - / / / / -”
เอาละ สาววายปรากฎตัว =_____=
“ก็อยากจะอนุญาตอยู่หรอกนะ
แต่พอดีพวกพี่ชอบความ Private... แปลว่าไรนะ... ส่วนตัว! ใช่! ส่วนตัว เพราะฉะนั้นหนูๆ ก็อย่าเสือกเลยนะ
เอ๊ย... ก็อย่ามายุ่งเลยนะ” เซฮุนรีบจีบปากจีบคอพูด
“พี่คะ หนูขอโทษที่ทำให้พวกพี่โสดมาตั้งนานนะคะ
(._.)” ชะนีที่ท่าทางมีความรับผิดชอบพูดขึ้น
“ดีมาก
คนอื่นก็ควรจะขอโทษพวกพี่บ้างนะ โสดสิบหกปีพวกเธอไม่รู้หรอกว่ามันทรมานแค่ไหน”
“พี่คะ... พี่พูดจริงหรอคะ” ยังมีชะนีที่ไม่เข้าใจและพยายามมองว่าโลกใบนี้มีแค่อดัมกับอีฟที่เกิดมาคู่กัน
“เออ” แบคฮยอนเท้าสะเอวตอบ
“นี่มีใครจะถามอะไรไร้สาระอีกมะ จะกลับละ”
“...”
“เอาล่ะ เงียบถือว่าไม่มีนะ
เพราะฉะนั้น... ไม่ต้องมาคิดถึงพวกเราอีกแล้ว แล้วถ้าเจอตามห้างก็ทักได้ แต่ห้ามหึงหวงตบตี
ห้ามกรี๊ดใส่ โอเค๊?”
“โอเค...” เด็กๆ เสียงอ่อยกันเป็นแถบๆ
อยากจะร้องกรี๊ดแต่ก็โดนห้ามไว้ตั้งแต่ต้น
“พี่คะ...
ให้พี่คยองซูพูดอะไรนิดนึงได้มั้ยคะ” เด็กน้อยแถวหน้ายกมือขึ้นอย่างกล้าๆ กลัวๆ
หล่อนหวังแต่เพียงว่าพี่คยองซูที่เงียบกริบจะพูดอะไรให้กำลังใจพวกหล่อนได้บ้าง
“พี่ขอบคุณ...” คยองซูพูดขึ้น
แววตาเหล่าชะนีเต็มเปี่ยมไปด้วยความหวัง *__*
“...”
“ขอบคุณหัวหน้าที่ตัดสินใจย้ายโรงเรียน
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกก” และอาจจะแปลว่า คยองซูคือคนที่เหี้ยที่สุดในกลุ่มก็ว่าได้ =O=
“พอเถอะๆ รีบกลับกัน
ไปละน้า บายยยยย~” แบคฮยอนรีบตัดบท เขาไม่ได้เจอชะนีเยอะๆ
อย่างนี้มานานแล้ว และตอนนี้ก็รู้สึกคลื่นเหียนอาเจียนมั่กๆ
“บายค่ะ...”
เหล่าชะนีมองทิ้งท้ายด้วยสายตาละห้อย ก่อนจะหันหลังกลับไปซับน้ำตากันเป็นแถว
ขอโทษนะ...
แต่พวกหล่อนไม่รู้หรอกว่า...
มีผู้ชายหล่อๆ สิบสองคนกำลังกินกันเอง
55555555555555555555555555555
“นี่พี่ลู่จะขับรถพาพวกเราไปไหนเนี่ย”
แบคฮยอนสะกิดเมื่อเห็นว่าผัวเพื่อนพาขับรถเข้าย่านเมียงดง
นี่พึ่งกลับจากพวกชะนีก็อยากไปนอนที่หอให้สบายอารมณ์
แล้วนี่อิพี่ลู่จะพาไปไหนก็ไม่รู้
ลู่หานยิ้มมีเลศนัยแต่ไม่ตอบ
“เดี๋ยวก็รู้หน่า”จงอินพูดยิ้มๆ
แบคฮยอนจึงหันไปมองหน้าชานยอล ซึ่งคนตัวสูงก็ไม่รู้เรื่องเช่นกัน
ก่อนที่รถจะเลี้ยวเข้าไปในร้านเนื้อย่างชื่อดังแห่งหนึ่ง
“พามากินเนื้อย่าง?
มันใช่เวลามั้ยเนี่ยพี่ลู่วววววว” เซฮุนบ่นพลางตีแขนเบาๆ
แต่ลู่หานก็ยังไม่พูดอะไรเหมือนเดิม เขารีบจอดรถและลากเด็กๆ
ให้ลงจากรถก่อนจะพาเข้าไปในร้าน
“เฮลโหลววววววววววววววววว~” เสียงผู้ชายแก๊งใหญ่ดังขึ้นจากในร้าน เป็นพวกพี่แก๊งอี้นั่นเองที่นั่งรออยู่
แล้วยังมีอาเทาที่ยังเหวอๆ ร่วมอยู่ด้วย
“เฮ้ยยยยยย นัดรวมก็ไม่บอกกกก
นี่แบคเกือบด่าพี่ลู่แล้วนะ 555555555555”
แบคฮยอนยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดีเมื่อเห็นหน้าพี่ๆ ครบทุกคน
“เอ้าๆๆ งานนี้กูจะจ่ายเองบ้าง
ไอ่ลู่ห้ามควักบัตรมาใช้เลย” อี้ฟานพูดใจปล้ำ (ใจปล้ำของแท้จริงๆ ละ)
ก่อนจะวางบัตรเครดิตไว้บนโต๊ะ อี้ชิงหัวเราะกับภาพนั้นก่อนจะยิ้มให้แบคฮยอน
“ไหน... หัวหน้าหอสอง
งานเหนื่อยมั้ยจ๊ะ?”
“ไม่เหนื่อยเลยพี่อี้ชิง >___<
มีคนช่วยแบคเยอะแยะเลย” แบคฮยอนตอบพลางเข้าไปนั่งข้างๆ
เหมือนเป็นพี่สาวกับน้องสาวที่สนิทกับมานาน
“แหน่ะ คนช่วยแบคเยอะแยะเนี่ย...
อ่อยเค้าไว้รึเปล่า คิกๆๆๆ”
“ใช่ ฮ่าๆๆๆ” แบคฮยอนหัวเราะคิกคัก “นี่
แบคเป็นเบอร์ 0 แทนพี่ด้วยแหละ แล้วแบคก็เป็นผู้จัดการชมรมบาสเต็มตัวแล้วนะ
ถึงจะเป็นแค่ปีเดียวก็เถอะ T^T”
“ดีแล้วจ้ะ
จะได้ไม่เหนื่อยเหมือนพี่นะ T___T”
อี้ชิงลูบหัวอย่างเอ็นดูก่อนที่ทั้งคู่จะสังเกตสายตาคนทั้งโต๊ะว่ากำลังจับจ้องพวกเขาสองคนอยู่
“แบคฮยอนเป็นผู้จัดการชมรม
ผมก็เป็นหัวหน้าชมรมบาสเหมือนกันนะ T^T!!” ชานยอลโวยวาย
“พวกกูรู้เรื่องนั้นนานละครับ =____=” จงแดขัดขึ้น “ว่าแต่... ระดับกากๆ อย่างมึงเป็นหัวหน้าชมรมได้ไงวะ”
“อ้าว...
นี่อาเทายังไม่ได้บอกพวกพี่เค้าอีกหรอ” ชานยอลหันไปถามเพื่อนสนิท เจ้าตัวก็ส่ายหน้า
เขาจึงอาสาเป็นคนพูดเอง “อาเทาติดทีมชาติบาสเกาหลีแล้วครับ
ก็เลยไม่ว่างเป็นหัวหน้าชมรม”
“ไอ่เชี่ยนี่แม่งไม่เคยจะบอกกูเลยสาสสสสสสสส!” จงแดเอาที่คีบตีหัวน้องอย่างหมั่นไส้จนคนถูกตีต้องเอาแขนขึ้นมาบัง
“กูเป็นรูมเมทมึงมากี่ล้านปีแสงแล้วห้ะ เคยจะบอกมั้ย นี่แน่ะๆๆๆ”
“โอ๊ยยยยยย พี่แดอ่ะ! นี่ถ้าผมบาดเจ็บลงแข่งไม่ได้นี่โทษพี่เลยนะ -^-”
“โอ๊ย หมั่นไส้ๆๆ นี่แน่ะๆๆๆๆ
แล้วเชี่ยจุนรู้ยัง?” จงแดหันไปมองหน้าจุนมยอนที่นั่งยิ้มแหยๆ
“รู้นานแล่ว”
“ไอ่เหี้ยนี่แม่ง เอาหน้านาบตะแกรงย่างเลยดีมั้ยสัสสสสสส”
จงแดนั่งหงุดหงิดทันที เพราะเขารู้สึกเหมือนน้องไม่เห็นความสำคัญ T^T
“โอ๋ๆ
ผมก็กะจะบอกพร้อมพวกพี่ทุกคนอ่ะแหละ ขี้เกียจโทร ตังค์หมด”
อาเทาพูดพลางเริ่มเอาเนื้อย่างลงไปปิ้งอย่างหน้าด้านๆ จนอี้ฟานถอนหายใจเซ็งๆ
และเปลี่ยนเรื่อง
“โด้เป็นไงบ้างล่ะ?”
“อ่อ... ก็...”
“ก็เป็นหัวหน้าชมรมหนอนหนังสือ
แล้วก็มีสมาชิกชมรมเยอะมากกกกกกกกก” จงอินพูดขัดด้วยสีหน้าขุ่นเคือง
“ทำไมวะโด้ มึงไปประชาสัมพันธ์ดีหรอ?”
จงแดรีบถามอย่างตื่นเต้น
“เปล่าหรอกไอ่สัส!
แม่งจะเข้ามาจีบเมียกู!!” จงอินพูดอย่างของขึ้น
เขาเคยแอบไปดูครั้งหนึ่งก็เจอผู้ชายรุมล้อมเมียตัวเองอยู่ในห้องพักชมรมนั่นน่ะ
ไม่รู้จะเบียดเข้าไปกันเยอะแยะทำไมฟาย =____=
“แต่พี่อินไม่ต้องห่วง หนูดูแลให้แล้ว”
เซฮุนพูดขึ้นบ้าง “ตอนนี้ฮุนก็เป็นหัวหน้าแก๊งพี่มินโฮแทน
แล้วก็เป็นหัวหน้าชมรมรำไทยแทนพี่ลู่ อ้อ! หนูรำเป็นแล้วด้วยนะ
>___< ว่างๆ จะรำให้ดู อิอิ”
“เออดี เห็นน้องๆ
อนาคตสวยงามพวกพี่ก็ดีใจ” อี้ฟานพูดพร้อมรอยยิ้มอบอุ่น ก่อนจะทำหน้านึกอะไรบางอย่างออก
“อ้อ! พวกกูมีเซอร์ไพร์สให้แก๊งเคะน้อยฯ ด้วยแหละ”
“เซอร์ไพร์สไรพี่คริส =__=?” แบคฮยอนหรี่ตามองด้วยแววตาจับผิด
“อ่านตามนี้ เรียงลำดับด้วยนะ
5555555555” อี้ฟานแจกกระดาษให้คนละแผ่น พวกรุ่นพี่ที่ท่องได้อยู่แล้วต่างก็ยิ้มๆ
และพร้อมจะซาวด์เสียงกันอย่างเต็มที่
“พี่มิน
บินเป็นคู่!”
“พี่ลู่ กูทำผิด!”
“พี่คริส จิตว้าวุ่น!”
“พี่จุน อุ่นเตาผิง!”
“พี่ชิง ซิงเข้าแลก!”
“น... น้องแบค แดกตูดแก!”
“พี่แด แถหน้าด้าน!”
“น้องชาน บ้านวัดโพธิ์ครับ!”
“เอ่อ... น้องโด้ โม้ไม่เอา!”
“น้องเทา เมายาฝิ่น ทำไ...”
“พี่อิน กลิ่นไม่ฉุน!”
“น้องฮุน ลุ้นแทบตาย -O-?”
“สุดท้ายยยยยย ซาวด์เหี้ยเอยยยยยย
55555555555555555555555555555” อี้ฟานหัวเราะปิดท้ายราวกับสิ่งที่ซาวด์ๆ
ไปแม่งไร้สาระขั้นสุด
“แหน่ะ
พี่รู้ว่าพวกมึงอยากถามว่าทำไมกูต้องเมายาฝิ่น ทำไมกูต้องพูดอย่างนี้ ใช่มั้ย
55555555 งั้นบอกเลยว่าแต่งยากมาก ได้โปรดอย่าเบลม”
อี้ฟานพูดต่อพร้อมหัวเราะเสียงดัง
“เฮ้อ... พี่คริสนี่จริงๆ เลยน้า...”
แบคฮยอนขยับตัวไปมา ก่อนจะยิ้มให้ลูกน้องทั้งสองคน
“...”
“ของจริงอ่ะ มันต้องอย่างนี้!”
.
.
“น้องแบค แดกน้ำขุ่น!”
“น้องฮุน คุณต้องโปร!”
“น้องโด้ โกทูเดอะซี!”
“เคะน้อยรอคนมาสอยพรหมจรรย์
พร้อมไม่พร้อม!?”
“พร้อม!”
“รัวมือ!”
แปะแปะ แปะแปะแปะ แปะแปะ แปะแปะแปะ!
และทุกคนก็จดจ้องอยู่ที่ริมฝีปากแบคฮยอนว่านางจะปิดท้ายด้วยคำว่าอะไร...
คนถูกจ้องสูดลมหายใจลึกๆ
ก่อนจะยิ้มออกมา...
.
.
.
“ขอให้พวกเราสิบสองคน... เป็นเพื่อน
เป็นพี่ เป็นน้อง เป็นแฟนกัน...”
“...”
“ตลอดไป”
อยู่ด้วยกันไปนานๆ นะ :)
...
พยักหน้าสิอิดอก
เออ ดีมาก
จบโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!
เฮ้ย มันเป็นการจบที่ใจหายมาก ไม่รู้ว่าคนแต่งฟิคคนอื่นๆ เป็นแบบกูมั้ย
แต่กูจะรู้สึกใจหายและรู้สึกเครียดทุกครั้งที่ต้องจบและขึ้นเรื่องใหม่ไปพร้อมๆ กัน
ยิ่งมีเรื่องแบนเข้ามาอีก ทำให้รู้สึกผูกพันกับแก๊งเคะน้อยฯ และคนอ่านมากๆๆๆๆๆๆๆๆ
เวลาท้อหรือเซ็งก็จะหันไปคุยกับแก๊งเคะน้อย (?) แล้วก็จะขอโทษที่ทำให้พวกหล่อนไม่โด่งดังเปรี้ยงปร้าง 5555555
หลายคนบอกว่า "มันไม่ใช่ความผิดเจ๊ซักหน่อย!" แต่สำหรับคนแต่งแล้ว...
มันเป็นความผิดของคนแต่งจริงๆ ที่ทำให้ผลงานของตัวเองถูกแบน
ก็... เลิกพูดเรื่องแบนเหอะ เดี๋ยวเรื่องใหม่โดนแบนอีกกูจะไม่โอเค 55555555555555
สำหรับคนอ่านทุกคน...
ขอบคุณที่เดินมาด้วยกันจนถึงวันนี้ ไม่รู้จะเรียกว่าเป็นแฟนคลับ, นักอ่านตัวยง, ผู้ติดตาม, ผู้ชื่นชอบผลงาน ฯลฯ
แต่ก็จะถือว่าเป็น "คนอ่าน", "ผู้สนับสนุน" และเป็น "กำลังใจ" ดีๆ ในการผลิตผลงานต่อไป
ขอบคุณที่ยังอยู่ด้วยกัน บางคนพึ่งหาลิ้งค์เจอ บางคนแอบด่าว่า "อิเจ๊หายไปไหนไม่รู้ พอโดนแบนก็หายไปเลย"
จำไว้นะว่า คนอย่างกูไม่หายไปง่ายๆ หรอก จะอยู่จนพี่เว็บแม่งกดปุ่มแบนไม่ได้นั่นแหละ =___=
เพราะฉะนั้น ถ้าเรื่องใหม่โดนแบน... ก็ไม่ต้องตกใจ... เข้ามาในลิ้งค์นี้ เข้าไปในไบโอทวิต โอเค๊?
ขอบคุณที่มาทวง มาตามหา มาตามล่า มารีทวิต มาเฟบทวิต มาอ่าน ทำให้ยังเป็นกำลังใจต่อไปได้
ขอบคุณที่รักและให้การสนับสนุน #สามเคะซ่า
ขอบคุณน้องบอท #สามเคะซ่า ทุกคน
บางคนก็ม.6 บางคนก็ยังเป็นน้องม.ต้น
พวกมึงควรไปเรียนหนังสือ ไปอ่านหนังสือ จบจากนี้ก็ปิดบอทได้แล้วนะ...
แล้วไปทำบอทฟิคใหม่แทน!!! 555555555555555555555555555
โอ๊ย ทำไมต้องสนับสนุนน้องให้เหี้ย -*- ไม่เอาๆๆๆๆๆๆๆๆ อ่านสือๆๆ
ขอบคุณพี่ๆ นักอ่านหลายๆ คนที่ไม่ค่อยจะว่างกันหรอก มีสอบ มีงานต้องทำ แต่ก็ยังมาเสพฟิคน้อยๆ ของน้อง
ขอบคุณบยอนแบคฮยอนที่เกิดมา ไม่งั้นหัวใจของฉันคงมีหน้าที่แค่ดำรงชีวิตอยู่เท่านั้น ♥
ขอบคุณ EXO ที่พวกมึงได้เดบิวท์ ไม่งั้นก็ไม่มีฟิคเรื่องนี้
ขอบคุณตัวเองที่ไม่ท้อ
เรายังไม่จากกันตรงนี้!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
"|| ChanBaek ft. KaiSoo || ภาษีคนโสด... ขอโทษ กูไม่ต้องจ่าย!" << ฟิคใหม่ของเก๊า ฝากด้วยนะก๊ะ
ติดตามกันได้ที่แท็ก #ภษคส ค่า
ว่างๆ ก็แวะไปที่แท็ก #สามเคะซ่า กันบ้างน้า อิอิ
ใครยังไม่จอง #สามเคะซ่าและ #ฟัคมีรักมี [RePrint] บอกเลยว่ารีบๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ฝากชอทฟิคของอิเจ๊ในอ้อมอกอ้อมใจด้วยฮ่ะ
