25
Magnum,
anyways.
“งื้อ... พี่ปาร์ค... อืออออออออออออ
พี่ปาร์ค... แม็กนั่ม... แม็กคิดถึง... แม็กขอโทษ...” ร่างบางที่รอจังหวะเพื่อนเผลอ
แดกเหล้าเข้าไปขวดเดียวเพียวๆ นั่งคอพับคออ่อนอยู่บนเก้าอี้บาร์
เขาโดนคยองซูกับเซฮุนทิ้งแล้วจริงๆ แต่ก่อนพวกนั้นจะไป...
ก็ยังอุตส่าห์กระซิบข้างหูว่า
‘อ้อนผัวดีๆ นะจ๊ะหัวหน้า... บรั๊ย’
เพราะฤทธิ์เหล้าและความมึนหัว
ทำให้ได้ยินไม่ค่อยชัดแล้วก็ไม่สนใจด้วยว่าไอ่พวกเพื่อนบ้าพูดอะไรใส่หู
ตอนนี้ในหัวมีแต่... พี่ปาร์ค...
“เฮ้ยไอ่หนู! ขอดูบัตรประชาชนหน่อย!” จู่ๆ
ก็มีใครมาผลักตัวเขาจนแทบจะหน้าคว่ำลงกับพื้น...
พวกตำรวจนั่นเองที่เข้ามาตรวจผับและตอนนี้ก็กำลังเพ่งเล็งแบคฮยอนเป็นพิเศษ
เพราะใบหน้าที่ดูเด็กกับท่าทางเมาไม่รู้เรื่องแบบนี้ดูปราดเดียวก็รู้ว่าอายุยังไม่ถึง
“บัตร... บัตรประชาชน...”
“...”
“หักทิ้ง... ไปแล้ว...”
“ไอ้หนู!!
อย่ามาเนียน!! อายุยังไม่ถึงเกณฑ์ใช่มั้ย!?
อย่างนี้ต้องไปนอนในตารางซักคืนนะเฮ้ย!”
พวกตำรวจเริ่มเสียงดังข่มขู่จนคนในผับหันมามองกันเป็นตาเดียว
“นี่ครับ บัตรพี่ชายผม”
พลันอิเหี้ยพี่ลู่ที่ช่วงนี้ทำตัวเป็นฮีโร่เท่ๆ ซะเหลือเกินก็เดินเข้ามาพร้อมยื่นบัตรประชาชนที่ปลอมแปลงอายุเรียบร้อยให้หนึ่งในตำรวจนั้น
“อืม... อายุถึงนี่หว่า...”
เมื่อเห็นว่าอายุถึงเกณฑ์ก็ไม่สนใจแบคฮยอนอีก
และลากลู่หานให้เดินเข้าไปในร้านเพื่อคุยกันเรื่องธุรกิจร้านต่อ
.
.
.
“แม็กนั่ม...” เสียงแหบทุ้มที่คุ้นเคยดังขึ้นข้างหูทำเอาคนที่ได้ยินสะดุ้งเฮือก
รีบเงยหน้าขึ้นไปมองคนที่มานั่งอยู่ข้างๆ ด้วยท่านั่งที่แสดงความเป็นเจ้าของ
ตั้งแต่เดินเข้ามา...
เห็นพวกตำรวจนี่ไม่เท่าไหร่หรอก
แต่พอตำรวจไป...
สายตาพวกผู้ชายที่กำลังโลมเลียไอติมของกูอยู่คืออะไร
“ใครอ่ะ... งื้อ... ไม่อยากคุย”
แบคฮยอนปัดป่ายปฏิเสธ
แต่มือเล็กจิ้มลิ้มนั้นก็ถูกคว้าไว้โดยมือหนาก่อนจะถูกบีบราวกับคิดถึงมานาน
“พี่ปาร์คเองครับ... พี่ปาร์คเอง...”
แค่ได้ยินว่าคนตรงหน้าไม่อยากคุย เขาก็แทบจะก้มกราบขอให้กลับมาคุยกันดีๆ เหมือนเดิม
“พี่ปาร์คหรอ...”
“...”
“ไม่จริงหรอก... พี่ปาร์คไม่มาหาเราหรอก...
พี่ปาร์คไม่... ไม่อยากมา...” คนฟังได้ยินหัวใจก็หล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม
เขารู้แล้วว่าตอนนี้ ‘บยอนแบคฮยอน’ ไม่มีค่าอะไรสำหรับเขา
แต่ ‘บยอนแม็กนั่ม’ เป็นสิ่งล้ำค่า
ถ้าทำแตก... ก็จะโดนบาดอย่างที่ตอนนี้โดนบาดอยู่
“พี่ปาร์คอยู่นี่ครับแม็กนั่ม...
อยู่นี่จริงๆ นะ ดูหน้าสิ” ร่างสูงจับคนตัวเล็กให้หันมามองที่เขาตรงๆ
ดวงตาเรียวเล็กปรือมองพิจารณาใบหน้าหล่อเหลา มือเล็กค่อยๆ
ไล้ไปตามโครงร่างใบหน้าก่อนจะหลับตาลง... เมื่อตัวเองตาลายจนมองอะไรไม่รู้เรื่อง
ก็ต้องใช้มือเนี่ยแหละคลำๆ เอา
“พี่ปาร์คจริงๆ ด้วย...”
“ใช่มั้ยล่ะ...”
“แต่ไม่ใช่หรอก...
พี่ปาร์คไม่มาหาคนอย่างเรา... นายเป็นแฝดพี่ปาร์คหรอ คิก... หน้าเหมือนกันเลย
ชื่ออะไรอ่ะ” คนตัวเล็กยิ้มหวาน ก่อนจะหลุดหัวเราะน่ารักออกมา
“เอ่อ... ชานฮยอน”
คนที่ไม่มีแฝดอย่างเขาต้องแต่งชื่อขึ้นมาลอยๆ อย่างช่วยไม่ได้
เพราะถ้ายังยืนยันว่าเป็นปาร์คชานยอลจริงๆ ก็ไม่ต้องได้คุยกันหรอกวันนี้
“ชานฮยอน... ว้าว... ชื่อเหมือนเราเลย
เราชื่อบยอนแบคฮยอนนะ... ยินดีที่ได้รู้...”
“รู้จักแล้ว
รู้จักเป็นอย่างดีเลยด้วย” คนตัวสูงกว่าขัดขึ้น เขาลุกขึ้นและจับร่างเล็กให้ยืนบ้าง
ก่อนจะค่อยๆ พยุงให้เดินออกจากร้าน
“จะพาเราไปไหนเนี่ย...” แบคฮยอนขัดขืน
“ถ้ากลับหอ... เราไม่กลับนะ...”
“...”
“แฝดนายเค้าไม่อยากเจอเรา...”
“อยากสิ อยากมากๆ เลย นายไม่รู้หรอก”
ชานฮยอน เอ๊ย ชานยอลยังยืนยันคำเดิม เพราะแรงเยอะกว่าและตัวใหญ่กว่า
จึงถูลู่ถูกังให้เดินออกมาจากร้านได้สำเร็จ
“อื๊อ... ไม่เอา ไม่อยากไป
ไม่อยากเจอพี่ปาร์ค...”
“ทำไมล่ะ...
เกลียดพี่ปาร์คแล้วหรอครับคนดี” ประโยคที่พูดออกมาจากปากเล็กๆ
นั่นทำเอาหัวใจเขาตกลงไปตาตุ่มไม่รู้กี่รอบ ไม่อยากจะคิดเลยว่าตอนที่ตัวเองพูดจาไม่ดีกับแม็กนั่มตอนที่อยู่บนหอจะทำให้คนตัวเล็กเจ็บขนาดไหน
“ไม่เคยเกลียด... ไม่เกลียดเลย...”
“...”
“แต่พี่ปาร์คอ่ะ... เกลียดเรา...
แล้วเราจะไปให้เค้าเห็นทำไม...”
“ไม่เอานะ อย่าพูดแบบนี้นะ
พี่ปาร์คไม่เคยเกลียดแม็กนั่ม ไม่เคยเลยแม้แต่ครั้งเดียว”
“เคย”
“แม็กนั่ม อย่าเถียง”
“ใครให้นาย... เรียกเราว่าแม็กนั่ม
พี่ปาร์คเรียกเราได้คนเดียว...” แบคฮยอนสะบัดตัวหนี ก่อนจะหันหลังให้
ตั้งใจว่าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับคนตระกูลปาร์คให้เจ็บอีก
“จะไปไหน...”
คนตัวโตกว่าเอื้อมสุดแขนเพื่อคว้าร่างเล็กๆ ที่กำลังเดินตุปั๊ดตุเป๋ไปทางอื่น
ก่อนจะจับร่างนั้นเข้ามาแนบชิดติดกับตัวเอง กอดรัดราวกับกลัวว่าคนตรงหน้าจะหายไป
“ไปที่อื่น... ไปไกลๆ”
คำตอบที่ได้ไม่ได้สร้างความสบายใจให้แก่ปาร์คชานยอลเลยแม้แต่นิด
เขาพลิกให้คนตัวเล็กหันมามองหน้าเขาให้ชัด ก่อนจะก้มลงช้าๆ... ตั้งใจจะจับจูบให้สร่างเมา
แต่ปลายจมูกก็เฉียดแก้มนิ่มไปหน่อยเดียว
“อย่า...” เพราะคนตัวเล็กยังมีสติ ถึงเขาไม่มีแรงจะผลักคนตัวโตออก
แต่ก็ยังเบือนหน้าหนีทัน
“...”
“พี่ปาร์ค... จูบเราได้คนเดียว
ถึงจะเป็นแฝด... เป็นแฝดก็ทำไม่ได้”
ร่างเล็กตอบก่อนจะฟุบหลับไปคาอ้อมแขนคนตัวสูงซะอย่างนั้น
ถึงจะหลับไปแล้ว
แต่คำพูดที่ได้ยินเมื่อกี้ก็ทำให้ยิ้มแก้มปริจนจะแตกไปถึงหู
“กลับหอกันนะแม็กนั่ม ^___^”
รุ่งเช้า
ทำไมกูมาอยู่ที่ห้องนอนตัวเองได้
ประโยคแรกที่คิดก็ทำเอาแบคฮยอนสะดุ้งเฮือก
เรื่องเมื่อวานยังพอจำได้บ้างนิดหน่อยว่ามีแฝดชานยอลโผล่มาที่ผับ...
เขารีบสำรวจร่างกายตัวเองก็พบว่า พรหมจรรย์น้อยๆ ยังอยู่ดี TOT
รีบอาบน้ำดีแกว่
แอดดดดดดด~
ขณะที่อาบน้ำเพลินๆ
แบคฮยอนก็ได้ยินเสียงประตูห้องค่อยๆ เปิดออก
เขาจึงรีบปิดน้ำและพันผ้าขนหนูปิดท่อนล่างทันที
“ใครอ่ะ” เสียงเล็กๆ
เอ่ยปากถามออกไปก่อน เผื่อเป็นผองเพื่อนจะได้ออกไปคุย
“อ้าว อยู่ในนั้นเองหรอ”
เสียงทุ้มต่ำที่คุ้นเคยพูดตอบกลับมาจนคนฟังตกใจ
มองไปที่ประตูห้องน้ำก็เห็นว่าตัวเองยังไม่ได้ล็อก
“อย่าเข้ามานะ!” แบคฮยอนรีบตะโกนห้ามพลางวิ่งไปที่ประตู
“ไม่ทันแหล่ว~” แต่คนข้างนอกก็ตอบด้วยน้ำเสียงซุกซนก่อนจะเปิดประตูเข้ามาทันที
ร่างเล็กกว่าไม่ยอม เขาผลักประตูกลับไปเช่นกัน
“บอกว่าอย่าเข้ามา!”
“จะสู้พี่ปาร์คหรอครับ” พูดพลางยิ้มหวานแล้วใช้แรงดันประตูออกไปจนสุด
ทำให้เห็นคนตัวเล็กยืนหอบแฮ่กๆ สายตาคนตัวสูงกว่าโลมเลียไปทั้งตัวของไอติมซะจนผิวขาวจะเปลี่ยนเป็นสีแดงเพราะความเขิน
“ห้ามมอง!” แบคฮยอนเอาแขนมาปิดทาบทับตามตัว แต่ชานยอลจะสนทำไม...
เขาเองก็เป็นผู้ชายคนหนึ่ง ยิ่งทำแบบนั้นเหมือนยิ่งเซ็กซี่มากขึ้นอ่ะดิ
“แม็กนั่ม... ออกมา”
“ไม่!”
“หรือต้องเข้าไปกระตุกผ้าขนหนูแล้วอุ้มออกมาไปวางบนเตียงครับ?”
คำถามกึ่งบังคับเรียกให้คนตัวเล็กรีบเดินดุ๊กดิ๊กออกมานอกห้องน้ำเงียบๆ
คนตัวสูงยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะเดินเข้าไปโอบจากด้านหลัง ท่อนแขนรัดลำตัวคนตัวเล็กกว่าอย่างแน่นหนา
ดิ้นยังไงก็ไม่หลุดละงานนี้
“ทำไมทำแบบนี้... เมามาหรอ...” เสียงเล็กพูดแผ่วเบาด้วยความกังวล
เขาไม่รู้ว่าชานยอลจะมาไม้ไหน
“เปล่า”
“ปล่อยเหอะ...”
ร่างเล็กส่งเสียงไม่พอใจ ขยับตัวไปมาเหมือนต้องการจะเป็นอิสระ
“ไม่อยากปล่อยเมีย”
“เมียบ้าอะไร กูไม่ใช่ผู้หญิง
เมียมันเป็นสรรพนามเรียกผู้หญิงเว่ยไอ้บ้า” ถึงปากจะด่าปาวๆ
แต่น้ำเสียงก็ดูเหนื่อยอ่อนและไม่อยากจะพูดด้วยเท่าไหร่นัก
“กูไม่สน ใครแม่งทำตัวเป็นเมียกู
กูก็จะเรียกแม่งว่าเมียอ่ะ จะทำไม” ร่างสูงเถียงกลับ เขาจับตัวไอติมรสวานิลาสีขาวๆ
ให้หันมาหาเขา แววตาของไอติมดูสลดและเจ็บปวด... แต่ไม่เคยได้เห็นน้ำตา
“อื๊อ...”
ร่างเล็กส่งเสียงไม่พอใจมากขึ้นเมื่อชานยอลจับให้เขามองหน้ากันตรงๆ
“แม็กนั่ม... พี่ปาร์คขอโทษ”
“...”
“เมื่อวานพี่ปาร์คสับสน
แล้วก็ทำตัวเหี้ยชิบหาย พี่ปาร์คเหี้ยกับแม็กนั่มเมื่อวานมาก... พี่ปาร์คขอโทษนะ
มันจะไม่เกิดขึ้นอีก พี่ปาร์คจะเหี้ยกับทุกคนยกเว้นแม็กนั่ม... นะครับนะ” ร่างสูงส่งเสียงออดอ้อนซะน่ารัก
คนฟังหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นไปสบตาตรงๆ ยังไม่กล้า
“ชานยอล...
กูยังเป็นแม็กนั่มของมึงอยู่อีกหรอ... กูเป็นผู้ชายนะ”
“กูไม่สนละ กูสนแค่ว่าเป็นมึง
จะเป็นผู้ชายเป็นทอมเป็นแรดเป็นม้าลาย เป็นเหี้ยอะไรก็ช่างแม่งเฮอะ
ขอแค่มึงเป็นแม็กนั่มให้กูเต๊าะทุกวันก็พอแล้วอ่ะ... ถ้าจู่ๆ
มึงเปลี่ยนตัวเองมานั่งพับเพียบเรียบร้อยอย่างเงี้ย กูเลิกกับมึงแน่
แต่ถ้ามึงยังแรดๆ ใส่กูแบบนี้... กูโคตรจะโอเค”
“โอ้โห พูดอะไรซะเยอะ...”
“เดี๋ยวดิสัส พี่ปาร์คยังปราศรัยไม่จบ
=___=”
“มึงจะให้กูเป็นแม็กนั่มต่อได้ยังไง...
ในเมื่อความเป็นแม็กนั่มคือสิ่งเตือนใจมึงว่ากูเป็นผู้หญิง”
คำถามคาใจกำลังแบคฮยอนที่อยากจะถามมาตั้งแต่แรกก็ถูกถามขึ้น
“กูเปลี่ยนละ”
“...”
“แม็กนั่มมาจาก... เมียนำกับแบคฮยอน
รวมกันออกมาเป็นแม็กนั่ม” ร่างสูงยิ้มอย่างเด็กๆ
เพราะกว่าจะคิดเหตุผลข้อนี้ได้ก็ใช้เวลาไปหลายชั่วโมง
“เมียนำ? คือเหี้ยไร?”
“ก็กูให้มึงนำ
ให้มึงเป็นช้างเท้าหน้า”
“...”
“ส่วนกูจะเป็นควาญช้างอยู่ข้างบน 555555555555555"
“ไอ้เลว
มึงเป็นได้แค่หูช้างนั่นแหละดีแล้ว 5555555555555555”
ร่างเล็กพูดตอบก่อนจะหัวเราะร่า ยิ่งทำให้คนตัวสูงดีใจหนักกว่าเดิม...
อย่างน้อยคนตัวเล็กก็ยิ้มบ้างแล้ว >__<
“งั้นดีกันนะ...
อย่าหนีพี่ปาร์คไปไหนด้วยนะ”
“ไม่หนีๆ จะอยู่กับพี่ปาร์คจนกว่าพี่ปาร์คจะไล่”
“ไม่ไล่ๆ
จะจับมือแม็กนั่มไว้จนกว่าแม็กนั่มจะปล่อยมือไปเอง”
“ไม่ปล่อยๆ จะจับมือพี่ปาร์คแน่นๆ
จนกว่ามือมันจะหลุดไปเอง”
“เรื่องมือหลุดอ่ะไม่หลุดหรอก...
แต่ตอนนี้ผ้าขนหนูแม็กนั่มจำเป็นต้องหลุดนะครับ ^__^” ยิ้มหวานให้หนึ่งทีก่อนจะกระตุกปมผ้าขนหนูที่พันปิดท่อนล่างแม็กนั่มอย่างรวดเร็ว
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกก!!” คนตัวเล็กดิ้นพราด ตั้งใจจะก้มลงไปหยิบผ้าขนหนู แต่ก็ไม่ทันมือโรคจิตอย่างนังปาร์คชานยอล
เพราะคนตัวสูงกว่ารีบช้อนร่างเปลือยเปล่าของแม็กนั่มมาไว้ในอ้อมอกทันที
“เย่ๆ น้องแบคโป๊หมดแล้วววว”
ป่าวประกาศสภาพของแบคฮยอนตอนนี้ก่อนจะยิ้มอารมณ์ดี เขาไม่ได้สำรวจร่างกายคนในอ้อมแขนมากนัก
รู้แค่ว่าตอนนี้เนื้อขาวๆ นิ่มๆ นี่เปลี่ยนเป็นสีแดงไปหมดแล้ว
“งื๊อออออออ” คนถูกอุ้มร้องขัดขืน
เขาเอาหน้าซุกหลบอยู่หลังไหล่กว้าง ไม่อยากจะเผชิญหน้าในสภาพเปลือยๆ แบบนี้
“อายหรอ”
“เออ!”
“ไม่ต้องอายหรอก
เดี๋ยวพี่ปาร์คถอดเป็นเพื่อนนะ”
“ฟรั๊คคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคค!!!”
[HERE]
เขาวางคนตัวเล็กบนเตียงนอนตัวเองอย่างทะนุถนอม
ก่อนจะบรรจงจูบหน้าผากเนียนช้าๆ มือหนาลูบไปตามไรผมนุ่ม
สายตาซุกซนหยุดนิ่งอยู่ที่ดวงตาเรียวเล็กที่ตอนนี้ก็จ้องเขากลับเช่นกัน
“คิก”
ทั้งสองคนหลุดหัวเราะออกมาก่อนจะยิ้มให้แก่กัน
คนตัวสูงก้มลงไปบรรจงจูบที่หน้าผากอีกครั้ง พลางไล่เลื่อนลงช้าๆ
หยุดที่ปลายจมูกโด่ง... ลงมาที่ปากเรียวบางและแช่ไว้อย่างนั้น
“แม็กนั่ม...
เคยมีคนทำแบบนี้กับมึงด้วย แต่คนนั้นเค้าใช้นิ้วเขี่ย”
ชานยอลพูดถึงเพื่อนสนิทของเขา
ที่เคยแอบลักหลับแม็กนั่มด้วยการใช้นิ้วลากไปตามใบหน้า
“จริงหรอ... ใครอ่ะ”
“ใครก็ช่างแม่งเหอะ
รู้แค่ว่าตอนนี้กูใช้ปากลบรอยคนนั้นหมดละนะ”
“อื้อ” ร่างเล็กพยักหน้าตอบเขินๆ
“ต่อนะครับ...”
“ด... เดี๋ยว นี่เอาจริงหรอ...
เคยหรอ” แบคฮยอนถามอย่างไม่แน่ใจ
“โหยมึง ขอถาม
คนเรามันก็ต้องมีครั้งแรกปะวะ ไม่เคยลองแล้วมันจะไปรู้ได้ไงอ่ะโด่ว”
พี่ปาร์คโชว์เหนือ ก่อนจะลุกขึ้นนั่งและถอดเสื้อกับบ็อกเซอร์ของตัวเองออก
“ในหนัง
AV ที่มึงเคยดูมันใช้กับกูไม่ได้นะเว่ย =[]=”
“เออน่ะ อย่าขัดกูบ่อยดิ๊
ปล่อยให้แม่งเป็นไปตามอารมณ์และความรู้สึกเหอะที่ลั๊ก 555555”
หัวเราะกวนตีนนิดหน่อย ก่อนจะก้มลงไปซุกที่คอขาว บรรจงจุมพิตก่อนจะดูดดึง กดเน้นย้ำจนรอยแดงปรากฏชัดเจน
เรียกความซ่านสยิวให้คนถูกกระทำไม่น้อย
อิห่าฮุน... ความจริงมันเสียวแบบนี้
มึงก็ไม่บอกกูเลยนะอิดอก ;_;
ได้แต่ด่าคุณเลขาฯ ในใจ
เพราะริมฝีปากเล็กกำลังขบเม้มแน่นอย่างอดกลั้น
ยิ่งถูกเร้าด้วยปลายลิ้นที่ตวัดซุกซนอยู่บนตัวเขาก็ยิ่งเสียวซ่าน
“แม็กนั่มมีข้อดีอยู่อย่าง...”
“...”
“ตัวแม่งนิ่มชิบหาย”
พูดเสียงหอบแผ่วแบบไม่ได้ตั้งใจจะให้มันเซ็กซี่
แต่คนฟังก็เคลิ้มฝันไปกับน้ำเสียงนั้นเรียบร้อยแล้ว
ชานยอลที่ตอนนี้เริ่มจะรู้วิธีจะทำให้ไอติมของเขารู้สึกดี...
ก็ยิ่งใช้ลิ้นเลียวนที่ ‘นุ่มนิ่มของชานยอล’ ก่อนจะค่อยๆ ลงไปเรื่อยๆ... เรื่อยๆ...
“อื๊อ” หลังจากสู้กับตัวเองมานาน
คนตัวเล็กก็หลุดเสียงออกมาจนได้ ใครมันจะไปทนกลั้นเสียงได้นานขนาดนั้นวะ
แต่น้องแบค ต้องรีบกลั้นหายใจเฮือกใหญ่
เมื่อลิ้นร้อนมันไม่หยุดอยู่ที่หน้าท้อง มันลงไปเรื่อยๆ และเริ่มตวัดเลียส่วนสำคัญ
“พี่... ปาร์ค... อย่า...” มือเล็กพยายามลงไปปัดป่ายขัดขวาง
แต่กลับกลายเป็นว่าเพิ่มความสยิวให้พี่ปาร์คแทน
เพราะมือเล็กกำลังขยุ้มผมของเขาอยู่
“แม็กนั่มของกูทำไมหวานแบบนี้...”
เขาพูดความในใจออกมาตรงๆ ในเมื่อมันมาถึงขั้นนี้แล้วก็ไม่อยากจะเก็บไว้ในใจ
คนที่ได้ยินยิ้มแก้มแตก ทั้งดีใจทั้งเขิน
“...”
“พี่ปาร์คอยากเสียบแม็กนั่มอ่า”
“อิห่า จะพูดตรงไปมั้ย =
/ / / / / =” แม็กนั่มตีเข้าที่แขนมัดกล้ามก่อนจะเบือนหน้าหนี
พูดอ้อมแอ้มในลำคอ “จะทำอะไรก็ทำ...”
“เย้!” พี่ปาร์คร้องดีใจก่อนจะลุกขึ้นไปนั่ง จัดแจงขานิ่มๆ
ให้เกี่ยวเอวเข้าไว้ให้เรียบร้อย เขาสูดลมหายใจเข้าไปลึกๆ ด้วยความตื่นเต้นพลางยิ้มหวานให้คนตัวเล็กที่ตอนนี้หลับตาปี๋
“พออยู่บนเตียงนี่ป๊อดจังเลย...”
“...”
“นี่ยังไม่ทันได้แดกน้ำขุ่นสมฉายาเลยนะครับ”
เสียงทุ้มล้อเลียนนิดหน่อยจนคนที่นอนอยู่ด้านล่างถลึงตาเข้าให้
เขาหัวเราะออกมานิดหน่อยก่อนจะค่อยๆ บดเบียดความเป็นชายเข้าไปในช่องทางรัก
“จ... เจ็บว่ะ”
แบคฮยอนจิกผ้าห่มอย่างแรงเพราะความเจ็บ ความเสียวมันไม่มีเลยจริงๆ เจ็บล้วนๆ
“อีกนิดเดียวก็จะเสียวละ... อดทนๆ”
พี่ปาร์คเองไม่ได้บอกแม็กนั่มคนเดียว... เขาบอกตัวเองด้วยว่าให้อดทน
ทั้งที่ตอนนี้อยากจะเข้าไปลึกสุดทีเดียวมิดด้าม แต่กลัวคนตัวเล็กจะกระดูกสันหลังร้าวไปซะก่อน
“พี่... อื้อ... ปาร์ค...”
ร่างเล็กสูดลมหายใจเฮือกใหญ่ ตัวเกร็งยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด ยิ่งเกร็ง... ภายในร่างกายก็ยิ่งเต้นตุบๆ
บีบรัดแท่งร้อนของคนตัวสูงรัวกระหน่ำ
“โอยๆ อย่า... อย่าเกร็งดิแม็ก...
กู... จะตาย”
“ขอ... อึก... โทษ”
“ไม่ๆ กูจะเสียวตายอ่ะดิคร้าบบบบบ”
พี่ปาร์คลากเสียงยาว รอจังหวะนังหนูไอติมที่กำลังเสียใจโศกศัลย์กับการที่ทำให้พี่ปาร์คเกือบตาย
ก่อนจะกระแทกทีเดียวมิดด้ามจนคนถูกกระทำน้ำตาเล็ด
“อึก! อิเหี้ยพี่ปาร์คคคคคคคคคคคคคค!!”
ร่างเล็กทุบตีแขนของคนข้างบนซะยกใหญ่
“อ้า~ ดีใจ... คำว่า ‘อิเหี้ยพี่ปาร์ค’ กลับมาแล้วววว~” อิคนข้างบนพึมพำมีความสุข
ก่อนจะค่อยๆ ขยับสะโพกขึ้นลงช้าๆ นุ่มนวล...
กลัวช็อกโกแลตที่เคลือบแม็กนั่มมันแตกอ่ะดิ อี้อี้
“อ๊ะ... พี่... อึก... ชานยอล... ช...
ชาน” ร่างเล็กที่โดนเสียบกระหน่ำไม่ยั้งร้องไม่เป็นภาษา จากที่เจ็บจนน้ำตาเล็ด...
แต่ตอนนี้กลับเสียวซ่านจนอยากจะจับคนตัวสูงมาตีๆๆ ให้รู้แล้วรู้รอด >___<
“จ๋าาาา~ เรียกไมมมมม” คนตัวสูงยิ้มปริ่ม
ความอดทนของเขาถึงขั้นสุดแล้วจึงใส่ไม่ยั้ง ถ้ากระดูกสันหลังเมียจะร้าวก็ไม่เป็นไร
เดี๋ยวค่อยพาไปโรงพยาบาลแล้วบอกหมอว่า ‘มันโดนผมเอาอ่ะครับหมอ’
ละกันนะ
“เรียกพ่อง!”
“ถ้าจะเรียกพ่อเนี่ย... อึก...
ต้องพูดว่า... ‘พ่อผัวสวัสดีค่ะ’ ไม่ใช่เรียกชื่อกูดิครับ” พี่ปาร์คกวนตีนพร้อมรอยยิ้มบาดใจ
แม็กนั่มอยากจะลุกขึ้นมาด่ามันแต่ก็ต้องลงไปนอนต่อเพราะความสุขสมมันล้นปรี่จนต้องทะลักออกมาเรียบร้อย
“เฮ้ย รีบหรอ” พี่ปาร์คเบลม (Blame)
น้องแม็กนิดหน่อยที่เสร็จไปก่อน
ตัวเองจึงรีบรัวแรงถาโถมใส่ตัวแม็กนั่มก่อนจะสุขสมอารมณ์หมาย
ปล่อยน้ำรักเข้าไปในนั้นจนหมด
“แฮ่ก... เสร็จแล้ว พอแล้วนะ...”
แม็กนั่มนอนหอบหายใจถี่ ถึงจะเจ็บนิดหน่อยแต่ก็โอเคอ่ะเน๊าะว์
“ไม่พอ”
“ห้ะ =[]=”
“มึงยังไม่ทำตามฉายามึงเลยนะครับคุณหัวหน้า
-...-” คนพูดน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ แล้วยังลุกขึ้นมานั่งพิงที่หัวเตียงด้วยสภาพเปลือยเปล่า
“ไม่เอา”
“ลงไปครับ” บังคับพลางเอานิ้วชี้ไปที่แกนกายตัวเองแบบชิวสุด
“ก็ได้วะแม่ง ห้ามบอกใครนะมึง TOT” คนตัวเล็กค่อยๆ ลงไปที่ปลายเตียงด้วยใบหน้าบูดบึ้ง
แต่ก็ตอแหลแกล้งทำไปงั้นแหละ อยากรู้เหมือนกันว่าตัวเองจะ ‘แดกน้ำขุ่น’
ได้ดีแค่ไหนกันเชียะ 5555555555
“นี่ไม่ได้บังคับให้ทำนะ
แต่อย่ากัดนะครับขอร้อง อิอิ” คนตัวสูงนอนแผ่หราสบายอารมณ์
หลับตาพริ้มเหมือนพร้อมจะสุขสม... คนเดียว...
มันน่าหมั่นไส้นัก
มาสั่งให้ ‘แดกน้ำขุ่น’ แล้วยังทำตัวเหมือนเป็นเดอะบอส...
อย่างนี้ต้องสั่งสอนให้เข็ด!!
ร่างเล็กยอมก้มลงไปใช้ลิ้นตวัดปลายแท่งร้อน
ก่อนจะค่อยๆ เปิดริมฝีปากเล็กเข้าครอบครองแท่งร้อนเท่าที่จะทำได้ รูดขึ้นลงช้าๆ
ราวกับจงใจจะให้คนตัวสูงลงแดงตาย
“โอยยยย... แม็กนั่ม... จะขาด... ใจละครับ...”
คนข้างบนส่งเสียงพึงพอใจ ยิ่งทำให้คนด้านล่างยิ้มปริ่ม
เพิ่มดีกรีความเสียวให้อีกนิดด้วยการดูดดึงกดเน้น
“อีกนิดครับ...” คนข้างบนทำท่าเหมือนจะสุขเสร็จไปคนเดียว...
ยอม-ไม่-ด้ายยยยยยยยยยยยยย!!!!
“ไม่เอาละ
ไม่เห็นจะหนุกเลย” จู่ๆ คนตัวเล็กก็เปลี่ยนอิริยาบถลุกขึ้นมานั่ง
ปากเรียวผละออกจากแท่งร้อนหน้าตาเฉย ทำเอาคนที่กำลังจะเสร็จแทบคลั่ง
“โนวววววววววว!!
กลับมาต่อให้เสร็จครับแม็ก อย่าเล่นอย่างงี้ครับ มันไม่ดี
มันเป็นบาปนะแม็กนั่มTTOTT” ชานยอลดิ้นพราด
พอมองไปที่คนชอบยั่วก็เห็นว่ากำลังนั่งพับเพียบเรียบร้อย
“ต้องทำยังไงก่อน”
“ต้องหอมแก้มหรอ”
“Nope” ทำมาเป็นกระแดะพูดภาษาอังกฤษ ส่ายหน้าช้าๆ ด้วยความเบื่อหน่าย
“ทำยังไงก็ได้ให้เค้าพอใจ”
“โอ้โห ภารกิจยากเหี้ย
นี่ถ้าไม่ติดว่าอยู่ต่อหน้ามึงกูช่วยตัวเองไปละ!!” พี่ปาร์คบ่นดังๆ ทีนึงก่อนจะถลาตัวเข้ามาหาเมียขี้ยั่วอย่างรวดเร็ว
“เป็นไอติม... ก็ต้องชอบให้คนเลียใช่มะ...”
“ไม่รู้...” เสียงเล็กเบาหวิว
เริ่มกลัวนิดๆ ว่าอิพี่ปาร์คจะทำอะไรกับตัวเอง
“หึ...” คนตัวสูงยิ้มเจ้าเล่ห์ เขาไม่ได้จะเลียอะไรขนาดนั้น...
แต่เขารู้ว่าคนตรงหน้าชอบสิ่งที่เป็น ‘ความจริงใจ’ และชอบสื่อสารด้วย ‘ลิ้น’
เขาบรรจงจุมพิตบนริมฝีปากเรียวอย่างนุ่มนวล
ก่อนจะค่อยๆ ใช้ลิ้นแทรกเข้าไปทีละนิด ปากเล็กเผยอรับอย่างรู้หน้าที่
ปลายลิ้นของทั้งสองตวัดเกี่ยวพันกันอย่างไม่มีใครยอมใคร
ตักตวงความหวาน... ความรู้สึก...
คำขอโทษ... คำสารภาพ... ความทรงจำ...
จูบแรกตอนเมา... จูบที่สองตอนสารภาพรัก...
จูบที่สามตอนที่พี่ปาร์คกินแม็กนั่มแล้วช็อกโกแลตติดปาก...
ทุกสิ่งทุกอย่าง
จากความร้อนแรงและความไม่ยอมใครของทั้งคู่...
กลับกลายเป็นความอ่อนหวาน นุ่มนวลและละมุนละไม มุมปากของคนทั้งคู่กระตุกยิ้ม
ลมหายใจและเสียงจังหวะหัวใจเป็นจังหวะเดียวกัน... ก็ถูกแล้ว
เพราะร่างของคนทั้งสองเป็นหนึ่งเดียวกันมาเมื่อกี้แล้วนี่
“อื้ม...” คนตัวเล็กส่งเสียงครางในลำคออย่างพอใจ
แขนเล็กโอบรอบคอคนตัวสูงราวกับจะกอดไว้ไม่ให้ไปไหน
ไม่ต้องการให้ทำอะไรมาก
แค่คุยกันด้วยลิ้นก็พอ
“พอใจยังครับคนขี้ยั่ว...” ริมฝีปากหนาผละออกมาอย่างอ้อยอิ่ง
อยากจะจูบมากกว่านี้... อยากจะสื่อสารมากกว่านี้
แต่ด้านล่างที่หน่วงจับจิตบอกเลยว่าให้พอก่อน
“พอใจแล้วจ้ะ...”
แม็กนั่มพูดจ๊ะจ๋าพร้อมรอยยิ้มเล็กๆ กับรอยบุ๋มใต้ตาที่พี่ปาร์คเห็นแล้วหัวใจเต้นแรงทุกครั้ง
ก่อนจะจับให้คนตัวสูงกลับไปนั่งท่าเดิม ก้มลงไปรูดรั้งแกนกายให้อย่างเต็มใจ...
“อ่า... ทำดีมาก...”
ยิ่งได้รับคำชมก็ยิ่งยิ้มพอใจ บรรจงจุมพิตที่ปลายแท่งร้อนเปียกชื้น
ก่อนจะใช้ปากครอบลงไปจนสุดแล้วรูดขึ้นมาทีเดียว จนสุดท้าย...
น้องแบค ก็ได้แดกน้ำขุ่นสมใจ
ก๊อกๆๆๆ
ก๊อกๆๆๆๆ
ก๊อกๆๆๆๆ
นังหนูแม็กนั่มหลังจากเสร็จภารกิจ
อาบน้ำล้างตัวอีกรอบเรียบร้อย ก็พร้อมจะไปเรียนหนังสือซะที
แต่ก่อนไปก็ต้องรีบแจ้งข่าวให้ชาวแก๊งได้รับรู้
“โอยยยยยย จะเคาะห้องรัวๆ ทำไม -_-;” โอเซฮุนโผล่หัวออกมาจากห้อง 103
ไม่ต่างอะไรกับคยองซูที่โผล่ออกมาจากห้อง 102 เช่นกัน
“ออกมานี่ มาซาวด์เสียงก่อน”
หัวหน้าชี้นิ้วสั่งให้ออกมาตรงทางเดิน ลูกน้องสองคนมองหน้ากันนิดหน่อย
เพราะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับอิหัวหน้า...
“เนื่องในโอกาสอะไรวะ?
ได้ผัวใหม่ตอนอยู่ที่ผับ? ผัวทิ้งแล้วได้ผัวใหม่?” คำถามจากปากของนังเลขาฯ
ไม่น่าอภิรมย์เอาซะเลย =____=
“เงียบแล้วซาวด์เถอะอิพวกห่า
อิอิ”
“เดี๋ยวนะ อารมณ์ดีแบบนี้...
อย่าบอกว่าดีกันแล้ว?” คยองซูตั้งข้อสังเกต
“น้องแบค แดกน้ำขุ่น!” หัวหน้าไม่ตอบ แต่เริ่มซาวด์เสียงพลางวางมือไปตรงกลางวง
“น้องฮุน คุณต้องโปร!”
“น้องโด้ โกทูเดอะซี!”
“เคะน้อยรอคนมาสอยพรหมจรรย์
พร้อมไม่พร้อม!?”
“พร้อม!”
“รัวมือ!”
แปะแปะ แปะแปะแปะ
แปะแปะ แปะแปะแปะ!
.
.
.
“หัวหน้าแก๊งได้กับผัวแล้วค่าาาาาา
>O<!!!!”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด!
จริงหรอมึงงงงงงงงงง O[]O!!!? ยินดีด้วยยยยยย TOT”
“แล้วน้องแบคก็ได้แดกน้ำขุ่นกูแล้วค่าาาาา”
เสียงทุ้มตอแหลโผล่หัวออกมาจากห้อง 101 ด้วยใบหน้ายิ้มแย้มร่าเริง
“อิเหี้ยพี่ปาร์คคคคคคคคคคคค!!!
ใครใช้ให้มาบอกห้ะะะ!! กลับห้องไป๊ TT
/ / / / / / TT” คนตัวเล็กกว่าดันประตูห้อง 101
พร้อมกับยัดหัวคนตัวสูงให้เข้าไปในห้องด้วย
...
“แหะๆ...
พวกมึงอย่าไปเชื่...”
“อิแบ๊คคคคคคคคคคคคคค!!!!
แรด-ที่-สุด!!!!”
เย่ๆๆๆ >____< มาอัพละน้าาาาาา~
ช่วงนี้ไม่ว่างอีกตามเคย 5555555555555555 จะรีบทำแบบฟอร์มจองฟิคในอีก (ไม่) นาน
โปรดรอและให้ความอนุเคราะห์ด้วยเน้อ อิอิ
ช่วงนี้เสพไคโด้เป็นอาจิน ความมุ้งมิ้งมันฝังอยู่ในหัวกูแบบ... งื้อออออ TT____TT
และอีกคู่ที่แอบชอบอยู่คือ... เทาไค 5555555555555555555555555 แม่งเอ๊ย ชอบชิบหาย
แบบ เถื่อนกันไปเถื่อนกันมา เกร๋ดี
ใครมีชอทฟิคหนุกๆ ของเอกโซให้อ่านก็ส่งมาในทวิต @yokgdy เลยนะ TT โคตรจะต้องการ
อย่าลืม! แท็ก #สามเคะซ่า ด้วยนะจ๊ะ จูบบบบบบบบบ~
